TEATR CIENI

Jedna z magicznych wersji teatru, która pozwala z banalnego wykorzystania tworzywa artystycznego np. rąk, stworzyć coś niezwykłego i zaskakującego w postaci cienia. A do jego stworzenia potrzeba niewiele.

Przede wszystkim wygospodarujcie sobie kawałek ściany, przed którą ustawcie lampkę. Pomiędzy źródłem światła a ścianą umieśćcie swoje dłonie, tak aby powstał ich cień. Spróbujcie ułożyć w różny sposób ręce i sprawdźcie co Wam wyszło. 

Dla ułatwienia na zamieszczonych obrazkach przesyłamy Wam kilka tworów do przetestowania. Oczywiście pokombinujcie i stwórzcie  własne obrazy. Można wymyślać na różne sposoby. Dla podkręcenia nastroju możecie włączyć ulubioną muzykę, bądź też stworzyć do niej krótką historię cienia. Macie tutaj pełna dowolność. I pamiętajcie, ogranicza Was tylko Wasza wyobraźnia!

Zachęcamy również do przeczytania opowiadania

 WRÓŻKA

- Czy Ty wiesz mamusiu, że ja jestem wróżką? - spytała pewnego dnia Ewa, popijając kakao.

- Wiem, kochanie - przytaknęła mamusia.

  Była to mądra kobieta, której nie dziwiło byle co i nie wybuchała śmiechem za każdym   
  razem, kiedy jej córeczka coś do niej mówiła.

- Dzisiaj są andrzejki. Będziemy sobie wieczorem wróżyć - przypomniała Ewa i pobiegła na

  podwórko.

  Kiedy wróciła, nie mogła założyć kapci, bo trzymała się za guzik.

- Widziałam kominiarza - pochwaliła się.

- Ale nie było żadnego pana w okularach, a bez niego nie wolno puścić guzika.

  Bardzo mi było niewygodnie jeździć na rowerze...

- Tu też nie ma pana w okularach - powiedziała mamusia, ale Ewa włączyła telewizor

  i od razu zobaczyła dwóch.

- No, to spełni się twoje życzenie - uśmiechnęła się mamusia.

- Wymyśliłaś sobie jakie? - spytała, a Ewa kiwnęła tylko głową, że tak.

  Kiedy zrobiło się już ciemno, stopiły stare świeczki, a potem lały wosk przez dziurkę w kluczu
  do miski z zima wodą.

- Zobacz! - krzyknęła Ewa, puszczając cień na ścianę. - Pies!

- Gdzie? - zdziwiła się mamusia. - Moim zdaniem ptak.

- To jest pies - uparła się Ewa. - Przyjrzyj się lepiej.

- No dobrze - machnęła ręka mamusia. - Teraz ja ...

  I kolejny cień pokazał się na ścianie. - To chyba pan w mundurze.

- Wcale nie - pokręciła głową  Ewa.

- To też jest pies.

  Mamusia nie zdążyła nic powiedzieć, bo właśnie wtedy ktoś zadzwonił do drzwi i Ewa 
  pobiegła do drzwi.

- Chodźcie tu, szybko...- usłyszała mamusia i do pokoju wbiegły dwa pieski.

- Mówiłam Ci już, że jestem wróżką.

  Umiem spełniać wszystkie marzenia! - pochwaliła się Ewa, a pieski zaszczekały,
  że tak jest naprawdę.

                                                                                           Napisała: Anna Onichimowska